Merry Christmas vanuit Zuidereiland

Lieve allemaal,

Ondertussen is het Kerst geweest en hebben wij begrepen dat het warm voor de tijd van het jaar was in NL? Geen witte kerst dus? Hier in NZ hebben we ook niet heel erg een kerstgevoel. Het is redelijk warm en helaas kennen ze hier niet de kitcherig versierde Amsterdamse huisjes met Kerst tierelantijn en echte Kerstbomen, die zo lekker ruiken. Of de Kerstliedjes op de radio waar je hondsdol van wordt....nee Kerst in NZ is toch niet zoals Kerst thuis.

Maar goed, deze blog gaat over het zuidereiland waar de afgelopen 3 weken hebben doorgebracht. De ferry van Wellington naar Picton was leuk. Gelukkig hadden we heel goed weer, dus de boot voer stabiel door het water. De boottocht kán heel pittig zijn bij slecht weer. Voor mensen die snel misselijk worden op boten is dat dus niet fijn, maar zelfs Ijs (ja, die kan ook niet zo goed tegen boten...) en ik hebben genoten van de overtocht! Vanaf de ferry zijn wij direct doorgereden naar het kleine dorp Renwick waar het wijndistrict is. Hier kun je de wijnboeren bezoeken voor een wijnproeverij en je krijgt er doorgaans een goed verhaal bij. We bezoeken 2 proeverijen en proeven de verschillende wijnen die men hier verbouwd. Men verbouwt hier vooral de Sauvignon Blanc en de Pinot Gris en laat ik dat nou lekkere wijnen vinden. We krijgen nog de tip dat we de wijn na het proeven mogen uitspuigen in een bakje....Na het draaien van de wijn in het glas, het ruiken, het door de mond laten rollen gaat de wijn gewoon linea recta via mijn slokdarm mijn maag in er wordt helemaal niets uitgespuigd....Na de 2de proeverij beginnen we ons wat licht in ons bolletje te voelen, tja die brannende zon ook. We scoren nog een fles Rieseling zodat we die op de camping soldaat kunnen maken.

De dag erna vertrekken we naar het schattige plaatsje Nelson. We hadden een tip gekregen om op een bepaalde camping te staan. Nou dat was een bijzondere ervaring. De receptioniste van de camping, een vrouw in haar fifties, was volgens Ijsbrand nogal stoned. Met een nogal vreemde tekenfilmstem wees ze ons verkeerde plekken op de camping aan. Misschien hadden we deze hippie niet moeten storen in “haar moment”. Vervolgens paradeerde onze buurvrouw, die zich ergens in haar sixties bevond in een berenpak rond. Ja, Mama Loe, zoals we haar liefkozend noemde, had een prettig leven in haar circusbus op deze hippie camping. Je had er bij moeten zijn.....
In Nelson bezoeken we de markt eten we tot buikpijn toe een goed gevulde wrap en lopen we wat rond in de stad.

Als je op het zuidereiland bent kun je het Abel Tasman National Park niet missen. We lopen een 3 daagse trekking langs de Gold Coast. Eerst worden we met een watertaxi afgezet bij de eerste Bay vanwaar onze wandeltocht begint. Onderweg met de watertaxi zien we onze eerste zeeleeuwen! De Abel Tasman Track is een hele mooie wandeltocht deel langs de kust, maar ook door de bossen. We lopen van hut naar hut en de huts zijn prima. Omdat het tij nogal heftig is aan deze kant van de zee ben je erg afhankelijk of je kunt oversteken. Alleen bij laag tij kun je oversteken. We dragen in onze rugzakken eten voor 3 dagen, een slaapzak, en waterflessen. We hebben ontzettende mazzel dat het weer zo goed is. We hoorde dat het doorgaans vaak regent. Wij liepen in t –shirts rond en de uitzichten over de baaien waren magisch. Soms leek het net of we ons op een tropisch eiland wanen. Met recht mag zich dit Golden Bay noemen.

Na Abel Tasman rijden we in één keer door naar de Nelson’s Lakes. 2 prachtige meren omringd door bergen en sneeuwtoppen. Dit is eigenlijk een tussenstop voordat we de Gletjsers gaan bezoeken. We zijn wederom in een totaal andere omgeving. We slapen op een DOC plek, dat zijn goedkope campingplekken. We worden lek gestoken door de sand flies, maar dat mag de pret niet drukken. De dag erna rijden we naar Franz Josef Glacier en Fox Glacier. Tja, en dat viel toch wel wat tegen. Franz Josef was voor een groot deel afgezet waardoor we de gletsjer niet goed konden zien. Jammer! Fox Glacier zagen we beter en van dichterbij. Beide gletsjers smelten behoorlijk en zijn in het verleden veel groter geweest. Het is maar de vraag wat er nog van de gletsjers over is over 50 jaar bijvoorbeeld?

Na de gletsjers hebben we een lange dag in de auto en overbruggen we een behoorlijke afstand. We rijden langs de westkust naar favoriet Queenstown. Van Haast naar Queenstown rijden we over een hele mooi bergpas. Het is geen straf om hier te rijden en van het uitzicht te genieten. Queenstown is misschien wel de bekendste stad in NZ. De stad zelf is klein, veel kleiner dan ik dacht, maar Queenstown wat ben jij gezellig! Queenstown is DE stad om de adrenaline door je lichaam te laten gieren. Je kunt er bungy jumpen, uit een vliegtuig springen, en nog veel meer van die enge dingen. Nee, moeders niets van dat gevaarlijks hebben wij natuurlijk gedaan. Wat we veel gedaan hebben is onze eerste Haka gezien. Dat is de bekendste Maori dans, een oorlogsdans of welkomdans. De mannen (of moet ik reuzen zeggen?) van het Nieuw-Zeelandse rugby team “The All Blacks” voeren de Haka altijd uit vlak voor de wedstrijd begint. Dit om de tegenstander te imponeren. Met hun ogen wijdt open en de tong uit de mond oogt het inderdaad intimiderend. Voor de Haka show die wij hebben gezien moest Ijsbrand een chief spelen die door de Maori groep “geaccepteerd” werd. Na wat intimerende bewegingen, gezang en stampen met de voeten was het ritueel gedaan en werd Ijsbrand geaccepteerd en welkom geheten. Hahaha, ja daar liet die Amsterdammer zich graag voor lenen. Voor 1 avond was hij de chief met alle privileges van dien.

De Gondela (skilift) is een top attracties in de stad. In het wiebelende ski-liftje heb je prachtig uitzicht over de stad met het grote meer en de bergen. In Queenstown hebben we een wederzien met Duitse Steffie en maken we ons klaar voor onze adrenaline shot: RAFTEN!
Over de rivier de Shotover hebben we geraft, heel tof! De foto’s zijn natuurlijk hilarisch. Ijsbrand zat voorin de boot (de gevaarlijkste plek in de raft) en staat op elke foto mooi en zeer fotogeniek (hoe kan dat!!). Ik sta er constant op alsof ik naar de pot moet....en nee dat was niet geval.....Het was wicked (zoals onze Australische raftguide zei....) Ja, WICKED!

In Te Anau begint het echte fjordland. Dit zuidelijk stuk van NZ wordt ook wel de southern alps genoemd. In Te Anau bezoeken we de glowworm cave. In een bootje ga je door een grot en overal waar je kijkt zie je kleine stipjes oplichten. Net zoals het sprookje duizend-en-één- nacht. De oplichtende puntje zijn wormen. Hun achterste geeft licht en dat is heel mooi om te zien. Hoe hongeriger de wormen zijn hoe meer licht te geven. De boottocht naar de grot is eveneens prachtig. Je vaart er tussen de fjorden door.

Maar voor het echte fjordland moet je toch echt naar Milford Sounds. Milford Sounds is de natste plek van NZ het regent er behoorlijk veel en vaak. Zo’n 7 meter per jaar. De dag dat wij er naar onderweg zijn regent het de hele dag. Om 15.10 uur komen we aan bij de werf om de bekende boottocht door de Sounds te maken. We hebben behoorlijke mazzel als we er achter komen dat de laatste boot 5 minuten later gaat....die pakken we dus! En quess what?? Het is droog en er komt zelf een stralende zon te voor schijn....wat een mazzelaars zijn wij! Omdat het de rest van de dag heeft geregend zijn de watervallen vol en extra groot! Milford Sounds is dan ook één van onze highlights van NZ.

We overnachten op een goedkope DOC camping, tussen de wilde bloemen met uitzicht over de besneeuwde bergtoppen. Wie wil zo niet wakker worden? De dag erna vertrekken we naar het uiterste zuiden, we rijden richting Bluff. Bluff is bekend om zijn oesters....helaas voor ons is het geen oesterseizoen en Bluff zelf is nogal saai. Een havenstadje met hele stugge mensen. We maken nog een mooie wandeltocht langs de kust, maar laten Bluff snel achter ons. We rijden door naar een stuk dat weinig toeristen aan doen: de Catlins gelegen in het uiterste zuidoosten van NZ. We rijden naar Slope Point, het meest zuidelijke punt van NZ (vaste land!). Na het meest noordelijke punt (Cape Reigna) staan we nu 6 weken later op het meest zuidelijke punt....tof! We rijden van baai naar baai en spotten er dolfijnen, yellow-eyed pinguins (die zijn zeldzaam!) en zeeleeuwen. De zeeleeuwen liggen gewoon op het strand. Je hoeft hier geen georganiseerde tour voor te boeken je komt ze gewoon tegen als je een strandwandeling maakt. De dolfijnen zwemmen dichtbij de kust en zijn speels. Ze springen op en neer uit het water en misschien nog wel belangrijker hier sta je met een handjevol toeristen naar het spektakel te kijken.

Bij de plaatselijke VVV in een slapend dorpje wordt ons gevraagd om te helpen een vogel uit het museum te jagen. De dame op leeftijd is al een tijd bezig om het beestje de wijde wereld in te helpen maar het lukt haar niet. Goh, vraagt ze nou serieus ons om een vogel achterna te zitten? Wij dierenliefhebbers? Bang voor elke vogel? Maar goed, plicht roept! Met enkele museumstukken probeert Ijsbrand het dier achter zijn vodden aan te zitten, maar het beest vliegt alle kanten op. De museumdame is alleen maar bang dat de museumstukken aan gort worden gevlogen door OF de vogel OF door Ijsbrand. De aanhouder wint en eindelijk pakt ijzige Ijsbrand het dier met een deken en bevrijdt het ondertussen gestreste dier zo snel als hij kan de frisse buitenlucht in.

In het artistieke Dunedin maken we prachtige treinreis van 4 uur door valleien waar je alleen met de trein kunt komen. Extra bonus, de trein is een ouderwetse dieseltrein. Ziet er oud uit, maar is gerenoveerd en van alle gemakken voorzien.

Vlak voor kerst bezoeken we Bep, een vriendin van de moeder van Ijsbrand. Daar krijgen we een lekkere maaltijd en eindelijk weer eens een echt bed!

24 december komen we aan in Christchurch en is de dag dat we afscheid moeten nemen van onze minivan. We hebben zo’n 4000 km gereden en 40 nachten in de minivan geslapen. We gaan ‘m oprecht missen! Christchurch zelf is een troosteloze stad (geworden) na de aardbeving van 2011. Alle gebouwen zijn verwoest, deels ingestort, verlaten, niets lijkt meer overeind. Het voelt aan als een oorlogsgebied. Men is bezig met wederopbouw maar dat duurt jaren.

28 december vliegen we ’s avonds naar Melbourne, Australie! We hebben er veel zin in. Een nieuw land en nieuwe avonturen. In Australie hebben we wederom een minivan gehuurd.

NZ je was een bijzondere ervaring. De vriendelijke mensen die zichzelf kiwi’s noemen, de Kiwi-vogel die ik nog steeds niet gezien heb, jullie hockey-pockey ijs dat gewoon vanille-ijs met caramel is, de heerlijke steak- pies (namens Ijsbrand) voor de tussendoor snack, jullie leuke accent, de 2 baanswegen die jullie highways noemen, jullie vele vele schapen, jullie ijskoude oceaan, jullie weersomstandigheden dat net zo onvoorspelbaar is als in Nederland, jullie weinig mooie oude gebouwen hebben, jullie landschap magnificent is....jullie die onze reis naar een hoogte punt hebben gebracht! NZ it was nice meeting you!

Lieve allemaal, wij hopen dat jullie een mooie kerst hebben gehad. Wij wensen iedereen een gezond, gelukkig & liefde 2016! Dat het een mooi jaar mag worden!

Cheers!
Saar & Ijsbrand
Vanuit Christchurch.