De 3 W's: woestijn, wildlife & water!

De 3 W’s: woestijn, wildlife & water.

Namibië, Botswana en een beetje Zimbabwe zijn de landen die wij de laatste 4 weken van onze reis hebben aangedaan. Aan al het goeds en moois komt nu echt een einde.

We staan aan de vooravond van onze terugkeer naar huis, ons Mokum. Het avontuur zit er op. Ruim een half jaar geleden stonden we te popelen om onze wereldreis te maken. Na alle voorbereidingen, voorpret en het afscheid van vrienden en familie ging het dan toch echt gebeuren. Met onze rugzakken de wijde wereld in. Onze wereldreis duurde 182 dagen en in die dagen hebben we 8 landen bezocht en mochten we 8 nieuwe stempels in ons paspoort laten zetten. We hebben maar liefst 17.000 km zelf (nou Ijsbrand voornamelijk) gereden met onze gehuurde busjes in Nieuwe Zeeland, Australië, Zuid Afrika en Namibië. Ijsbrand is ondertussen een goede coureur geworden, maar dan wel eentje die links rijdt haha. Naast de auto hebben we ons laten vervoeren met boten, vliegtuigen, bussen, treinen, tricycles, scooters en onze Hollandse stappers natuurlijk. Straks mogen we weer door weer en wind op onze oude barrels fietsen door Amsterdam.

Namibië, Botswana en de Victoria Falls in Zimbabwe waren onze eindbestemmingen. Op maandag 4 april halen we onze huurauto op in Kaapstad en rijden richting de grens met Namibië. Omdat het niet lukt om in 1 dag de grens met Namibië te halen moeten we ergens vlak bij de grens overnachten. We doen dat in het afgelegen dorpje Garies. Het hotel is een beetje vergane glorie en we hebben ons rot gelachen om het gedateerde interieur van het bijbehorende restaurant. Alsof de tijd heeft stil gestaan en we beland zijn in de jaren ‘50. De volgende ochtend trekken we door tot de grens. Bij de grenscontrole gaat het redelijk vlot. Alle documenten gecontroleerd, stempel in het paspoort en gaan! Als we Namibië inrijden valt ons direct op hoe leeg het land is. In Namibië wonen maar 2,2 miljoen mensen en dat in zo’n uitgestrekt land. Grote delen van Namibië is woestijn, zo ook het zuiden waar we het landen binnen rijden. We slapen die nacht op een erg mooie guestfarm midden in de woestijn. Hier krijg je toch wel het Afrika gevoel van. We vragen de vriendelijk eigenaren of er toevallig een supermarkt in de buurt is. Uhm, de dichtstbijzijnde is 150 km verderop. WAT?! Gelukkig zijn de behulpzame eigenaar zo vriendelijk om ons wat yoghurt, vlees en fruit te “verkopen”. Met de conserven die we nog hadden en wat pasta maken we toch een lekkere maaltijd.

De volgende dag gaan we naar Fish River Canon. Deze canon is bijzonder omdat de ene canon in een andere canon ligt. Om daar te komen moeten we gravel wegen nemen. We komen er al snel achter dat de voornaamste wegen hier gravel zijn. Dus geen asfalt voor ons. Na de canon gaan we naar Luderitz. Een heel bijzonder stadje. Eigenlijk is het net een Duits dorpje midden in de woestijn. Luderitz wordt omringd door aan de ene kant woestijn en zandduinen en aan de andere kant de Atlantische oceaan. Door zijn bijzondere geografische ligging en architectuur is het zeker een bezoekje waard. De straten hebben geen tegels of asfalt, maar overal ligt zand, zand en nog eens zand. 10 km van Luderitz ligt in de zinderende hitte Kopmanskop, ook wel Ghost Town genoemd. Ooit was dit de plek van rijkdom en weelde. De diamantenindustrie vierde hier zijn hoogtij dagen en rondom de diamant-mijn werd het dorp Kolmanskop gebouwd met mooie winkels en promenades. Chique woningen voor de arts en de onderwijzer en dat midden in de woestijn. Toen het diamantenbedrijf wegtrok uit Kolmanskop en zich elders vestigden verlieten de inwoners Kolmanskop ook. De huizen staan er nog maar zijn volledig overgenomen door het zand. Wat ooit de bowlingbaan was is nog goed zichtbaar met heuse bowlingballen en de kegels die nog overeind staan. Kolmanskop is met recht een spookstad geworden.

Na 2 dagen Luderitz trekken we verder. We gaan richting de Sossusvlei, de oranje duinen. Die dag maken we een grote fout. We rijden vele kilometers op de gravelwegen en dat schiet dus echt niet op. We besluiten steeds een stukje verder te rijden, ondanks dat we weten dat de afstanden tussen de dorpen gigantisch zijn. We willen het halen tot aan Seisriem, dat is een dorp aan de gate van de Sossusvlei, zodat we ’s morgens vroeg op kunnen om de duinen te aanschouwen. Omdat Sarah niet op gravel wegen durft te rijden heeft Ijsbrand alles gereden. Totaal moe en zat van gravelwegen kwamen we om 18 uur aan op een camping die we gevonden hadden. Yes! Het antwoord op onze vraag of ze nog een tent of kamer voor ons hadden kwam als een klap in het gezicht. NO, sorry we’re full.....Hoe dom ook! In Namibië kun je bijna niet op de bonne voie reizen, blijkt nu na 700 km gravel weg!! De beste man vertelde ons dat de lodge 3 km verderop nog wel 1 plek over had. De prijs die uit zijn mond kwam voor de desbetreffende lodge deed misschien nog wel meer pijn aan mijn oren! 250,- EURO, ja, geen zuid Afrikaanse rand, geen Namibische dollar, geen peso's, nee EURO’s! Na keihard onderhandelen hebben we er 100,- euro van af kunnen lullen. Maar man oh man, wat deed het pijn toen ik mijn creditcard er doorheen haalde.

De volgende ochtend rijden we vroeg naar de Sossusvlei, wat een bijzonder gebied is dat. De oranje duinen met zijn dode bomen en witte grond zijn heel fotogeniek. Zie de foto’s, want die zeggen meer dan ik kan uitdrukken. Een groot deel van de dag zijn we in het Natuur park te vinden, het is er alleen zo vreselijk warm, echt een woestijnklimaat.
We gaan de woestijn tijdelijk achter ons laten en rijden richting de Atlantische Oceaan, waar we Walvisbaai en Swakopmund bezoeken. Walvisbaai is niet heel bijzonder, behalve dat ze mega veel flamingo’s hebben in hun zoutmeren. En dat levert mooie plaatjes op. Vanuit Walvisbaai rijden we naar Spitzkoppe een gebergte met bijzondere rotsformaties. Op onze terugweg naar Swakopmund krijgen we de schrik van ons leven. We krijgen een ongeluk. Een tegemoetkomende vrachtwagen verliest al rijdend 2 truckbanden en die 2 banden rollen onze kant op. Alle wegen in Namibië zijn enkelbaanswegen waar men 120 km mag rijden. Met die snelheid rijden wij de banden tegemoet. Ijsbrand probeert de banden te ontwijken door naar rechts te sturen maar van die kant komt de vrachtwagen onze kant op, links het zand inrijden gaat ook niet want één band slingert naar links en de ander komt ons frontaal tegemoet. We slingeren links en rechts en uiteindelijk raakt de 1ste truckband onze linker zijkant, de 2de band ontwijken we en die zien we meters de woestijn in rollen. De klap viel mee, maar we waren zo geschrokken. We zetten de auto direct aan de kant en manen de auto achter ons die alles gezien heeft te stoppen. 3 vrouwen stappen uit en we vragen ze de politie te bellen. Ik ben in lichtelijke shock, begin te hyperventileren en ben erg aan het shaken. Ijsbrand maakt snel foto’s van de vrachtwagen, kenteken, de schade enz. Binnen no-time was de ambulance en politie ter plaatsten. Met zwaailichten kwamen ze aan, nou dat was misschien wat overdreven, maar de verpleegster stond erop dat ze wat standaard controles op mij uitvoerde. Volgens de politie hebben we erg mazzel gehad dat we de band niet frontaal hebben geraakt. Daar willen wij gewoon niet over nadenken. En dan begint de hele malle molen met papieren invullen. Het gaat er allemaal maar bijzonder aan toe. Iedereen doet dubbel werk en werkt langs elkaar heen. Op het politiebureau wordt alles met de handgeschreven op losse papiertjes, ohh als dat maar niet kwijt raakt....De volgende ochtend wordt er een nieuwe auto bij ons afgeleverd en stappen we een beetje met knikkende knieën weer in.
Gelukkig gebeurde het ongeluk 20 km van Swakopmund en dit is een heuse stad en niet ergens in de verlaten plekken waar de afgelopen week hebben gezeten. Swakop zoals het wordt afgekort is een leuk stadje, dat wederom erg Duits aandoet. Na het ongeluk trakteren we onszelf op een heerlijk etentje en een fles wijn bij een goed visrestaurant en raken niet uitgepraat over wat er die dag is gebeurd. We hebben een engeltje op onze schouder gehad.

Verder richting het noorden maken we kennis met de vele stammen die Namibië rijk is. Eén daarvan zijn de Damara. We bezoeken hun dorp waarbij ze uitleg geven over rituelen, hun cultuur en zien we zang en dans. Daarnaast maken ze zelf een soort bier waar alcohol in zit en zelfs de allerkleinsten snoepte daar van. Naast de Damara bezoeken we ook nog een Himba tribe. De Himba’s zien er heel bijzonder uit. De vrouwen smeren zich elke ochtend in met een soort modder, dat geeft een rood/oranje teint op hun huid. Ze doen dit om insecten tegen te gaan en het biedt ook bescherming tegen de zon. Ook op hun hoofd en haren smeren ze de modder. Hun haardracht is sowieso fantastisch om te zien. De vrouwen dragen geen bovenkleding en zijn dus deels naakt, maar wel versierd met kettingen. Aan de ketting die een meisje/vrouw draagt kan je haar burgerlijke status zien: dus vrij of getrouwd. Overigens trouwen kinderen, want dat zijn ze in mijn ogen nog, al op jonge leeftijd. Volgens de Himba traditie is een meisje rijp en dus vrouw als ze ongeveer 14 a 15 jaar is. Nog een bijzonder feitje: de Himba meisjes/vrouwen douchen zich niet. Zij maken zichzelf schoon door zichzelf uit te roken. Dus hangen ze in de bloedhitte van de woestijn ook nog eens boven een kampvuurtje. Zie de foto’s!

Na onze culturele activiteiten wordt het tijd voor natuur en wildlife en waar kan dat nou beter dan in Etosha NP. We doen een 3 daagse safari, maar gaan dit keer niet mee met een tour maar rijden zelf door het park, wat prima kan. We zien onderweg olifanten, neushoorn, gnoe’s (wilde beast), en heel veel giraffen en zebra’s, maar helaas geen leeuwen of luipaarden. De katachtige zijn moeilijk te spotten. We zijn er zelfs een keer heel vroeg ons bed voor uitgekomen maar ze lieten zich niet aan ons zien. Na 3 dagen Ethosa hebben we een meer bezocht nabij Tsumeb, waarvan men niet weet hoe diep dit meer is. Tijdens de oorlog in Namibië hebben de Duitsers kanonnen, wapens, en munitie in het meer gedonderd. Duikers hebben enkele wrakstukken gevonden, maar de bodem nog nooit.

De Caprivi is de hele smalle strook ten noordoosten van Namibië. Het grenst aan Angelo, Zambia en Botswana. De Okavango Rivier scheidt deze landen van elkaar. De Caprivi vonden wij heel mooi. Het landschap is totaal anders dan de rest van het land, het is er namelijk heel groen en er zijn veel muggen! Malaria komt hier voor, dus we sprayen ons suf en slapen heel romantisch onder een klamboe. De Caprivi geeft het echte Afrika gevoel. Hier heb je bijna alleen maar lemen huisjes met puntige stro-daken. We hebben zo’n huisje ook van binnen gezien, dat is echt heel basic. Zelf willen we slapen aan de Okavango rivier. We vinden een mooie camping echter om er te komen moeten we door zand rijden en door de rivier (!) Omdat het een huurauto is, hebben we besloten dat maar niet te doen. Bovendien vertelde de mensen daar dat je een 4x4 nodig hebt om de rivier over te steken. Gelukkig kwam de eigenaar van de camping ons komen ophalen met de boot. Toen we de volgende ochtend weer aan de andere kant van de rivier naar onze auto gingen blonk hij weer als nooit te voren. Die lieve mensen hadden onze auto gewassen! In de Caprivi heb ik ook eindelijk in een safari tent geslapen, daar zeurde ik al heel lang om. De tent keek uit over de Okavango rivier. Dit was misschien wel de mooiste plek waar we in Namibië geslapen hebben (en de goedkoopste!). Aan het einde van de middag hebben we een mooie sunset tour gemaakt over de rivier. Afrika is prachtig als de zon bijna ondergaat. Ondertussen zijn wij al goed ingeburgerd in Afrika want we hebben zelf gekookt op de braai. Vuurtje maken en braaien maar!

Op 28 april hebben we de auto ingeleverd in Kasane, Botswana. De laatste dagen moeten we zonder de luxe van een auto doen. In Kasane gaan we mee op een safari tour per boot en dat is heel tof. De olifanten komen naar het water om te baden en te drinken en dus zie je ze van heel dichtbij. Ook hebben we nog een vroege ochtend safari gedaan in Chobe NP. Na een uur weinig bijzonders te zien zagen we opeens een leeuw! Die liep even op z’n dooie gemakkie rond, wauw wat een manen, wat een beest! Dit was natuurlijk een geweldige afsluiting van onze safari ervaringen in Afrika.

En tot slot, moeder natuur creëerde iets moois. Eén van de 7 natuur wereldwonderen: Victoria Falls! Wat een natuurkracht en wat een –geweld. We hebben er een nat pak van gekregen, maar het was waanzinnig! Een highlight!

Ruim 9 weken zijn we in Afrika geweest. Het was bovendien onze eerste ontmoeting met (zuidelijk) Afrika. Het is zo anders dan alle andere delen van de wereld waar we geweest zijn. Afrika heeft iets magisch.

Mooi Afrika, met zijn bijzondere bomen die net daken lijken, het rode gesteente, zand overal zand, zijn wilde dieren, zijn inheemse volkeren, de vrolijke lachende mensen, en zijn mooie zonsondergang. Want als de zon ondergaat en je slechts kijkt en luistert is Afrika misschien wel op z’n mooist.

We voelen ons bevoorrecht dat we deze reis samen hebben mogen maken. We nemen alle herinneringen mee naar huis, voor altijd in ons hoofd en in ons hart.

Liefs, Ijsbrand & Sarah